පසුගියදා ලුණුගම්වෙහෙර වැලිගත්ත ප්‍රදේශයේ ඇති වූ අවාසානාවන්ත සිදුවීම පිළිබඳව ජනමාධ්‍යවලින් මේ වන විට බෙහෙවින් සාකච්ඡාවට ලක්ව තිබේ. මා මේ ස‍ඳහන් කරන්නේ අලියකු පහරදීමෙන් තරැණියක මියයෑම සමග ඇති වූ ජනතා උද්ඝෝෂණය හා ඉන් අනතුරුව ඇති වූ තත්ත්වය පිළිබඳවය. මේ සිදුවීම ජීවිතයක් අහිමි වීමෙන් ඇති වූ සැබෑ ශෝකයේ ප්‍රතිරාවයක් සේ සැලකිය හැකිය.
අලි වාසය කරන්නේ වනාන්තරවල හා ආරක්ෂිත ප්‍රදේශවල පමණක් නම් මේ ගැටලු කිසිත් ඇති නොවේ. ඒ අදාළ ප්‍රදේශ සීමා කර ආරක්ෂා කළ හැකි නිසාය. එහෙත් මිනිසුන් වන අප විසින් ඇති කර තිබෙන සීමා අලින්ට අදාළ නොවේ. මෙරට අලින් සැලකිය යුතු පිරිසක් වාසය කරන්නේ ආරක්ෂිත ප්‍රදේශවලින් පිටතය. නැතහොත් ඔවුන් කලින් කලට ආරක්ෂිත ප්‍රදේශවලින් පිටතට ගමන්කරන බව දැකිය හැකිය. මේ අනුව ඔවුන් ආරක්ෂා කිරීම ගැටලුවක් වන බව පැහැදිලිය. ඒ අනුව ගැටලුව සඳහා එක් විසඳුමක් නොමැති බව පැහැදිලිය.
නිදසුනක් ලෙස හම්බන්තොට ප්‍රෙද්ශයේ හුදකලාව මිනිස් අනාවාස අතර කොටුවී සිටින අලින් ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා අදාළ ගම්මාන ආරක්ෂා වන සේ විදුලි වැට ඉදිකිරීමට යෝජනාවක් තිබූ බව අපට මතකය.
මෙසේ වන්නේ ඇයි? අලි-ඇතුන් සමඟ සහයෝගයෙන් ජීවත් වීමට අපට නොහැකිද? මෙය අද දිනයේ විමසා බැලිය යුතු කරුණකි. අපේ රටේ අලි-මිනිස් ගැටුම බොහෝ දිගු කාලයක් තිස්සේ පවතින්නටය ඇති බව ඓතිහාසික සාධක අනුව පෙනෙන අතර වර්තමානයේ හෝ ඒ සඳහා සාර්ථක විසඳුමක් හෝ විසඳුම් සොයා ගත යුතුව තිබේ. යළිත් අවධාරණය කළ යුත්තේ මිනිසුන් මෙන්ම අලින් රැකගතහැකි විසඳුමක් අලි ගැටලුවට ලබාදීම අත්‍යවශ්‍ය බවය.
වැඩි විස්තර - අපේ රටේ අලි ඇතුන් ගේ අනාගතය (http://www.vidusara.com/2011/08/10/feature1.html)
ධනේෂ් විසුම්පෙරුම
2012-02-24
No comments:
Post a Comment