මේක අපේ පාසලේදි 1980 ගණන්වල මුල සිදු වූ කතාවක්. මට කීවෙ ඒ කතානායකයාමයි!
ඕනම පාසලක පාසල් භුමියෙන් එළියට යන්න ක්‍රම කීපයක් තියනවනේ.
එකක් තමයි නිසි අවසරයක් ලබාගෙන ගේට්ටුවෙන් බැහැර යෑම (ඒකට ව්‍යාජ අත්සන් දැමීම වෙනම කාරණයක්)
දෙවැන්න තමයි ගේට්ටුවෙන් නොවන ක්‍රමවලින් බැහැර යෑම (තාප්පයෙන් පැනීම, තාප්පෙ කැඩුණු තැන්වලින්, පූල් ගේට්ටුවෙන් වගේ)
***
ඉතින් දවසක් මං කියන කතාවේ කතානායකයා ඔය දෙවන ක්‍රමයට පාසලෙන් එළියට යෑමට හිතුවා. (මොකටද යන්න ගියෙ කියල නං කීවෙ නෑ)
ඒකට එයා තෝරගත්තෙ විශේෂ තැනක්. අපේ පාසල අසලින් යන, පාසලේ නමින්ම තියන අතුරු පාරෙ මහ ගස් තියන නිසා මේ කියන තැන එතරම් පේන්නෙ නෑ. අනෙක මේ ස්ථානය ප්‍රධාන ගේට්ටු දෙකටත් ටිකක් ඈතයි.
හැබැයි එතන තාප්පෙ ටිකක් උසයි. ඒත් වාසනාව කියන්නෙ තාප්පෙ අයිනේ පාසල ඇතුළෙ ගස්ලබු ගහක් තිබිලා. ගහේ ආධාරයෙන් තාප්පෙ උඩට නැගලා එළියට යන්නයි තියෙන්නෙ.
ඉතින් දවසක් මේ කියන තරුණයා ඇතුළු කීප දෙනෙක් පාසලෙන් කලින් යන්න හිතිලා ගහ අල්ලන් තාප්පෙට නැගලා අනිත් පැත්තට පැන්නලු.
පැනල පාර පැත්තට හැරුණ විතරයි එතන නියෝජ්‍ය විදුහල්පති තුමාලු! මදැයි... පුදනකොටම කාපි ....කිව්වලු.
එතුමා දුන්න දඬුවම තමයි අපූරු...
එතුමාගෙ අණ තමයි "තමුන් ආපු විදියටම ඇතුළට යනව" කියන එක. මදැයි කළා...දැන් ඒ පැත්තෙන් ආපසු යන්න පාර පැත්තේ සපෝට් එකට ගහක් ගලක් නෑ.
මොකක් කරන්නද ඉතින් දඬුවමක්නෙ... අපි එක්ක කියපු විදියට, අපේ කතා නායකයා එදා අත පයත් හූරගෙන තමයි ඇතුළට ගිහින් තියෙන්නේ...
පසු සටහන - අද එතුමා විශිෂ්ටයෙක්. අර විදියෙ වැඩක් කළා කියල දන්න කෙනෙක් හිතන්නෙ නෑ!
(ඡායාරූපයේ දකුණු පැත්තෙ පේන හරියෙ තමයි ේ සිදුවීම වුන බව කියන්නෙ)
