පළමු අවසන් සිනහව

සෙංකඩගලින් පිටත් වූ
සවස දුම්රියේ අසුනක
මා ළඟින් හිඳ ආ
ඔබෙ වත සිහිවේ මට යළිත්

දුම්රියට නැගි මොහොතේ
මවෙත රැඳි ඔය බැල්මෙන්
සසල නොවුන ද මසිත
හැඟුම් විරහිත වීමි මම
අතීත මතක සිහි වී...

නෙත් ගැටුනද යළි යළිත්
නිහඬව පැමිණීමු අපි
රඹුක්කන දී බැස ගියා ඔබ...
වරක් මා දෙස බලා

වෙන්ව යන අතර
හැරී බැලුවා මදෙස
හිනැහුනෙමු අපි...
මුල් වරට, සහ...
අවසන් වරට.


ධනේෂ් විසුම්පෙරුම
1992.09.12

සටහන - උසස් පෙළ (දෙවන වර) අවසන්ව සිටිය දී වසර තිහකට පෙර ලියූ මේ කවිය හමු වූයේ එක්තරා මතක සටහන් පොතකිනි. අද ඒ වත ද මතකයේ නැත. එහෙත් ඒ සිදුවීම මතකය. සංස්කරණයක් කළ ද මූලික අදහස එසේමය.